با به قدرت رسيدن کوروش يهوديان هم، مانند ساير مردمي که در تبعيد به سر مي­بردند، اجازه يافتند تا به سرزمين‌هاي مادري خود بازگردند. چنين مي­نمايد که کوروش به دو دليل چنين سياستي را در پيش گرفته باشد. نخستين دليل، آن است که احتمالاً هنگام مقدمه­چيني براي حمله به بابل، و احتمالاً ساير سرزمين‌ها، خود را هم‌چون نجات­بخش معرفي مي­کرده و با هواداري از مردم مظلوم و تبعيدي که در اين دوران شمار زيادي از اهالي بابل را تشکيل مي‌داده­اند پشتيباني ايشان را جلب مي‌کرده است. قاعدتاً او پس از پيروزي و به دست آوردن حکومت بابل مي­بايست به وعده­هاي خويش عمل کند و انتظار مردم را برآورد. به همين دليل هم آزادسازي قوم‌هاي تبعيدي و چشم­پوشي از ديون قبيله‌هاي شکست‌خورده و مردم مغلوبِ تبعيدي يا برده‌شده ادامه­ي سياست عمومي او به عنوان ناجي محسوب مي­شده است.