حدس معقول آن است که در ماجراي رها کردن قبيله‌هاي عبري براي بازگشت به فلسطين هم کوروش مصر را در پيشِ رو داشته است. جاي‌گزين کردنِ مردم آسورستان، که براي سده‌­ها زير تأثير نفوذ فرهنگي مصر بودند، با قبايلي يهودي، که چند نسل در بابل زيسته بودند و خود را رهين منت کوروش مي­دانستند، مقدمه­اي بود براي ايجاد يک جبهه­ي انساني نيرومند در برابر نفوذ مصر، که شايد بعدها مي­توانست به عنوان مجرايي براي رسوخ به اين سرزمين عمل کند. چنان که عمل هم کرد. اين پرسش که چرا كوروش به مصر حمله نكرد، البته به جاي خود باقي است. اين كار شايد ناشي از مقتدر بودن مصر يا ناپايدار بودنِ نظمِ نوزادِ هخامنشي بوده باشد. (داندامايف، 1373) احتمالاً هر دو عامل دست‌اندركار بوده­اند، چرا كه كمبوجيه نيز پس از به قدرت رسيدن صبر كرد تا آهموسه که فرعون هم‌نسلِ کوروش بود، در اثر كهولت از پا درآيد و وقتي فرعون تازه بر تخت نشست به مصر لشگر كشيد. گذشته از اين، سازماندهي دولتي كه در مدت يك دهه شكل گرفته بود و تمام سرزمين‌هاي شهرنشينِ قلمرو مياني جز مصر را در بر مي­گرفت كاري دشوار بود كه بي­ترديد در حال و هواي جنگي به درستي انجام نشده بود.