بر اساس آموزه های دین زرتشتی اگر انسانی از دنیا رفت نباید او را دفن کرد بلکه باید او را درون یک دخمه گذاشت یا او را در جایی قرار داد تا خوراک لاشخورها و جانوران وحشی شود .

نکته ی جالب اینجاست که بنا بر متن اوستا ، افرادی که در مراسم گذاشتن جنازه در دخمه شرکت میکنند باید دستها و موهای خود را پس از مراسم ، با ادرار گاو یا ادرار گوسفند یا حتی ادرار یکی از آشنایان و خویشاوندان خود بشویند . 

گفنگوی زرتشت و اهورامزدا که در متن اوستا ثبت شده است ؛

اوستا ، وندیداد ، فرگرد 8 بند 13 - 12 - 11  :

« پس از آنکه نسوکشان در سه گامی مرده بنشیند و آنگاه موبد رو به مزداپرستان چنین بانگ برآورد :

ای مزداپرستان ؛ بدین جا پیشاب بیاورید تا نسوکشان گیسو و تن خویش را بدان بشویند .

ای دادار جهان استومند ؛ ای اشون ،

پیشابی که نسوکشان باید گیسو و تن خویش را بدان بشویند کدام است ؟

پیشاب گوسفند یا گاو نر ؟ پیشاب مرد یا زن ؟

اهورامزدا پاسخ داد : پیشاب گوسفند یا گاو نر ، اما نه پیشاب مرد و نه پیشاب زن ، مگر اینکه مرد یا زن ، نزدیک ترین خویشاوند مرده باشند . مزدا پرستان باید پیشاب آماده کنند تا نسوکشان گیسو و تن خویش را بدان بشویند . »

این است کردار نیک زرتشتی ؟ این است فرهنگ زرتشتی ؟ این است خردمندی مزدیسنا ؟

نگاه کنید به :

اوستا ، وندیداد ، گزارش دکتر دوستخواه ، انتشارات مروارید ، چاپ شانزدهم ، 1391 هـ ش ، نسخه انجمن زرتشتیان آلمان ، ج 2 ص 747- 748

وندیداد ، پژوهش ژام دارمستتر ، ناشر دنیای کتاب ، تهران ، 1384 هـ ش ، صفحه 160